Net als vorig jaar staan ze weer in mijn vensterbank te pronken... zelf gekweekte groentes in de maak. Zodra bij de Appie de moestuintjes weer worden rondgestrooid begint het bij mij te kriebelen, de lente is in aantocht. Dus de mooie vensterbank-kasjes worden opgepoetst, de potaarde komt te voorschijn, mijn voorraadje organische zaden gecheckt, sproeier en gieter in de aanslag want ik droom... Ik droom van een grote moestuin bij onze Bastide. Zie mijzelf al elke avond groentes oogsten voor de Table d’Hotes van onze gasten. Vorig jaar leek deze droom bijna uit te komen. Wel in de vorm van een mini moestuin maar a la ergens moet je beginnen. Mijn zaaisels groeide hier in Eindhoven de pan (pot) uit, dus alles moest mee.... en in een oase van groen reden wij naar het zuiden van Frankrijk.
Daar aangekomen was er geen tijd te verliezen, mijn prachtige courgettes en cherrietomaten moesten de volle grond in.... Geen probleem, zie ik jullie zeggen, wat gaten graven en hoppa... maar in onze Provençaalse leemgrond vol met stenen is geen doorkomen aan. Een voorlopige oplossing dus: bij de jardinerie een houten bak en veel tuinaarde scoren.
Enfin na een dag stonden mijn plantjes op een prachtige plek in de tuin, in de volle zon te pronken. Elke avond toog ik naar mijn koesterlingen, beetje praten, beetje water gieten: de courgettes kregen de prachtigste bloemen... Het werd warmer en warmer, alleen maar goed dacht ik met mijn vensterbanken-planten-kennis, tot er wat bladeren gingen vallen. Misschien toch iets te warm? Van alles geprobeerd, de reserve-parasol erboven geïnstalleerd, schaduwdoek eroverheen maar het mocht niet baten..... dit was helaas het einde van mijn eerste moestuin.
De rest van de zomer toog ik elke avond voor het diner toch de tuin in maar dan voor alle kruiden die al jaren hier gewoon groeien: de rozemarijn, salie, lavendel en wilde tijm blijven toch gewilde smaakmakers van mijn gerechten. De gedroomde courgettes en tomaten haal ik gewoon weer bij mijn biologische boertje hier aan de kant van de weg. Maar toch, over 2 weken vertrek ik weer voor het seizoen naar de Bastide en wat staat er in mijn vensterbank te pralen...😉
